Opowieść o górach (polskich)

Mam kolejną zabawkę do rozważenia. Nieznane mi szerzej wydawnictwo ExpressMap Polska wypuścił w 2006 roku, pięknie ilustrowany "Atlas Gór Polski". Wydawnictwa jako się rzekło, nie znam, leczublikację - co samo w sobie jest już wartą uwagi rekomendacją - poleca nie byle kto, bo sam Leszek Cichy. Reklamówka kokietuje:"... 395 fotografii na których zobaczysz najbardziej malownicze miejsca, rzadko spotykane gatunki roślin, chakaterystyczną architekturę ludową. Dziękli tym zdjęciom przekonasz się,że warto się wybrać tam samemu. W Atlasie znajdziesz mapy turystyczne wszystkich wydzielonych przez geografów 29 pasm Sudetów, Kartpatów i Gór Swiętokrzyskich. dzięki planom poznasz najbardziej urokliwe górskioe miejscowości...". Czy po takiej reklamie i propagandzie nie warto sięgnąć po album ? Trzeba !

To co prawda monografia, których zbyt wiele nie mam, ale tej pozycji przepuścić nie mogłem. Doskonała książka, którą warto mieć już choćby ze względu na bardzo dobre i dokładne mapy wszystkich polskich gór. W zasadzie to aż mnie korci, żeby zabrać z sobą ów atlas i wyruszyć na pół roku w góry.

Tyle tylko, że format, absolutnie nieporęczny na wyjazdy. Orientacja - tak, zaplanowanie trasy - jak najbardziej, ale to nie jest jednak pocketbook....

Dałoby się (oczywiście nie biorąc pod uwagę obowiązków domowo-służbowych) chodzić po polskich górach aż pół roku?
Ale to pewnie temat na zupełnie osobny wątek

Mój rekord wynosi 60 dni. Przeszedłem wówczas Bieszczady, Beskid Niski, Beskid Żywiecki, Beskid Mały, Beskid Makowski i Beskid Wyspowy. Jak łatwo skonstatować zostały jeszcze całe Sudety i Masyw Śnieżnika oraz Tatry, Pasma Podhalańskie i Spiskie, Pieniny Spiskie, Małe Pieniny, Pieniny, Gorce, Beskid Sądecki, że o pomniejszych pasmach pogórzy nie wspomnę... Tak na oko cała druga część to minimum pół roku.

Choć jeśli mielibyśmy zabrać ze sobą wszystkie mapy polskich gór, nie wiem, czy nie łatwiej byłoby zaopatrzyć się w ów jeden tom .

Jestem pod wrażeniem Z Twojej listy wynika, że terenu by nie zabrakło, ale czy to się w końcu nie znudzi tak iść po tych górach i iść i iść

Po 60 dniach faktycznie miałem mentalną zniżkę formy... tak to nazwijmy, ale... Od tamtego czasu nie marzę o niczym innym, jak powtórzenie owej wędrówki .

Połowę czerwca i obydwa wakacyjne miesiące - circa 73 dni - zajęło mi
przejście z Czerniawy do Kińczyka Bukowskiego ( ale z opuszczeniem Tatr nazwijmy to umownie zakopiańskich). Cały główny szlak górski na jednym wyjeździe Z namiotem na grzbiecie, koherem, zupkami w proszku Jeden z moich dawnych przyjaciół, chłop o nazwisku Sabat i imieniu Zdzisław, który miał takie widzimisię, że postanowił zdobyć jeżeli nie wszystkie, to przynajmniej większość odznak turystyki kwalifikowanej, to samo wyciął - zdaje się przez miesiąc, no może trochę dłużej. Nie pamiętam ile czasu panu Pająkowi z Radomia zajęło obejście Polski dookoła. W jednej wyprawie. Wyszedł piechotą znad Mlecznej i nad Mleczną powrócił też per pedes. Zdarł kilka par butów, tak opowiadał. O ile wiem górami nie wędrował, raczej od miasta do miasta. Innych wyczynowców nie znam

Za to ja kręciłem się w kółko. Dosłownie. Szedłem tak, żeby nie opuścić po dordze żadnego szczytu. Dopiero, jak po jakimś czasie stanąwszy na otwartej przestrzeni mogłem powiedzieć, że na wszystkich okolicznych pagórach byłem, szedłem dalej . Pamiętam nawet taką zabawną sytuację z Beskidu Niskiego, kiedy (wówczas przez chwilę z kolegą) zaliczyliśmy wszystkie szczyty jeden po drugim na dziko. Na każdym obowiązkowo musieliśmy dotrzeć do triangula, a raczej tego co po nim pozostało (bo inaczej góra nie zaliczona). Na każdym kolejnym szczycie, na słupku wyznaczającym najwyższy punkt znajdowaliśmy karteczkę przytrzaśniętą kamieniem, a na niej... "Jacek i Lilka SKPB Lublin". Kolejne szczyty i kolejne zawody, że nie byliśmy tu pierwszi . No i wreszcie przyszedł czas na Żydowską Górę - 25 km kwadratowych pofałdowanego terenu i jeden wierzchołek. Jeden z najdzikszych zakątków Beskidu Niskiego. Przedzieraliśmy się pół dnia przez zarośla i kolejne jary, uporczywie szukając wierzchołka... Kiedy mieliśmy już zrezygnować, pism swędem, trafiliśmy! Trianguł, słupek wyznaczający szczyt, a na nim... kamyczek, karteczka... Jacek i Lilka SKPB Lublin, których pozdrawiam z tego miejsca serdecznie. Z nieukrywanym podziwem!