Polskie schroniska górskie - jakie są Wasze typy, sentymenty

Ciekawym Waszych opinii na temat polskich schronisk. Nic wszak nie zastąpi włóczęgi od jednego do drugiego bez specjalnego celu i zobowiązań. Jeśli chodzi o mnie to cała moja pasja podróżnicza narodziła się właśnie podczas takich wędrówek. Do dzisiaj schroniska górskie uważam za coś szczególnego. Na początek parę dobrych słów o Turbaczu, który mimo, że jest bezsprzecznie molochem, jest także jednym z najbardziej klimatycznych schronisk w polskich górach. Piękne widoki z okien, ogromna sala jadalna ze świetnym pogłosem (nieocenione przy grze na gitarze) oraz fenomenalne położenie to atuty tego miejsca. Poza tym wielki plus dla Gorczańskiego Parku Narodowego za szlaki rowerowe i w ogóle przychylność dla tego rodzaju turystyki.

No to ja głosuję generalnie za bacówkami. Absolutnie wszystkie mają niepowtarzalny klimat. Szkoda, że ta idea umarła śmiercią naturalną, bo w paru miejscach aż się prosi o taką chatkę. Jeśli miałbym wskazać lidera wśród bacówek miałbym duży problem. Z bólem serca stawiam na Rycerzową, a zaraz potem Jaworzec. Choć nie jestem pewien tej kolejności. Wszystkie są niepowtarzalne i już.

To fakt, bacówki są bezkonkurencyjne. Miałem okazję w ostatnim roku nocować na Rycerzowej i jeść na Maciejowej. W obu przypadkach był to środek zimy, poza sezonem, a więc wiało kompletną pustką. Na Rycerzowej, oprócz mnie, było jeszcze wówczas dwóch turystów oraz pełniący dyżur stażysta. Brak światła, rozpalony kominek i huraganowy wiatr na zewnątrz nie mogły skończyć się niczym innym, jak rozmowami do samego świtu

Wszystko zaczęło się od Turbacza ! Ale dla mnie najważniejsze ze schronisk to Chochołowska, klimat Pięciu Stawów i unikatowa, absolutnie niezwykła dolina Roztoki. Najmilsze wspomnienia i oooooooooooooooogromny sentyment to jednak Magura Małastowska, gdy gazdowała tam Aniela Gąsienica ! I jeszcze schron Ostrowskich w Wetlinie i cudo, cudo miejsca w stanicy WOP-u w Ustrzykach Górnych. Potem zaś przytuliska w Sudetach. Śnieżnik Kłodzki, Andrzejówka, Maria Śnieżna, Szwajcarka, Łabski Szczyt, Szrenica. Przyznam się - minęły lata, więc sprawa przedawniona i nikt mnie za nic teraz nie pociągnie - iż najcudowniejsze były biwaki na dzika, pod płótnem na całej długości południowej granicy. Wszędzie, w każdej grupie, w każdym paśmie, o każdej porze roku. Żal ściska, że to już minęło....

Jedyne schronisko w gorach, ktore pamiętam i darzę sentymentem, i to z zamierzchłych licealnych czasów to Trzy Korony w Pieninach, gdzie kiedyś mieszkałam kilka tygodni z okazji pilnowania Pienińskiego Parku Narodowego jako młodociany strażnik ochrony przyrody. Słabo wypadam na Waszym tle

Z Tatr to ja największy sentyment mam do schroniska na Ornaku. To była zwykle nasza główna baza wypadowa w zimowe Tatry Zachodnie. Schodziliśmy do tego schroniska raz na 3-4 dni, żeby się ogrzać, porządnie zjeść i przenocować w przyzwoitych warunkach. Mieliśmy nawet swoje stałe miejsce - taki pokoik w piwnicy z małym okienkiem, który wynajmowano nam za pół darmo i zawsze był wolny.

Moje ulubione schronisko to schronisko na Przegibku w Beskidzie Żywieckim. Bardzo fajny klimat ma też bacówka na Rycerzowej. Z tatrzańskich schronisk to znam na razie jedynie schronisko w Dolinie Pięciu Stawów i bardzo lubię jego klimat.

Nie mam ulubionego schroniska, ale w Chatce Górzystów na Hali Izerskiej jadłam najlepsze w życiu naleśniki :):)

Góry Izerskie to dla mnie wielka zagadka. Nigdy się nawet do nich nie zbliżyłem. Trochę podziwiałem z Karkonoszy. Kiedyś były synonimem klęski ekologicznej, dziś podobno odzyskują dawny blask. Warto?

Jasne, że warto Prawda, Izery kojarzą się głównie z ekologiczną dewastacją ale nie zauważyłam, może dlatego, że byłam zimą i wszystko było pokryte śniegiem Uroczy jest Świerardów Zdrój, i póki co jego uroki doceniają bardziej Niemcy niż Polacy. O samej Hali Izerskiej się mówi, ze przypomina pustkowia Norwegii.