Nowe schronisko na Markowych Szczawinach

Ale czasem trzeba wziąć ze sobą rzeczy, żeby zajść w najdalsze miejsca. Poza tym poranek z panoramą Tatr w oknie... bezcenny .

No nie, my teraz mówimy chyba o dwóch różnych rzeczach Ja nie kwestionuję uroków spania w górskim schronisku, jestem w stanie zrozumieć Wasze sentymenty i chętnie obudziłabym się z widokiem na Tatry... ja się zastanawiam, dlaczego pomysł, żeby podjechać do schroniska samochodem, żeby go tam zostawić i pójść dalej szlakiem (zamiast porzucać go gdzieś na dole, mozolnie dźwigać pełen plecak tracąc czas i energię) i uzyskane po remontach lepsze warunki pobytowe dyskwalifikują w Waszych oczach samo schronisko? A nawet jeśli ktoś się wybierze w takie miejsce jedynie na niedzielne popołudnie - co to komu szkodzi?

No zdecydowanie dyskwalifikuje. To już wtedy nie jest schronisko tylko dom wczasowy. Aby schronisko spełniało standardy powinno:
- być dość odludne,
- położone na tyle daleko i wysoko, żeby do jego odwiedzenia trzeba było włożyć odpowiednio duży trud (to sprawi, że trafią tam tylko takie osoby, którym naprawdę na tym zależy),
- dobrze, jeśli roztacza się z niego ładny widok,
- fajnie jeśli jest miła obsługa,
- musi mieć klimatyczną jadalnię (najlepiej z elementami drewnianymi lub całą drewnianą),
- musi być odrobinę siermiężne (żeby nocowały tam tylko te osoby, która naprawdę tego chcą),
- musi mieć stempelki i metalowe znaczki do kupienia .

Poza pięknymi widokami i miłą obsługą wszystkie pozostałe parametry dyskwalifikują takie miejsce noclegowe na krótką weekendową wyprawę dla mnie.

Informujcie mnie o tych zdyskwalifikowanych przez was, taka lista mi się przyda

Po namyśle muszę chyba jeszcze wykreślić punkt o "miłej obsłudze" - bo moja jej definicja też się prawdopodobnie mocno różni od Waszej Powinnam napisać, że w kwestii schronisk (czy jak je tam nazwiecie) interesowałyby mnie miejsca, do których można się o każdej porze dnia i nocy dostać nieterenowym samochodem, a potem mieć już blisko na szlak z pięknymi widokami (to bardzo ważne ze względu na brak czasu na całodzienną wędrówkę pod górę przez las do docelowego miejsca noclegowego). Nie potrzebuję luksusów, wystarczy dach nad głową i bieżąca woda gdzieś w pobliżu. Obsługa może (a nawet powinna) ograniczyć się do wskazania mi drogi, wręczenia klucza i przyjęcia zapłaty, nie chcę się z nią zaprzyjaźniać ani zbytnio spoufalać. Tak samo jak z resztą użytkowników takiego przybytku...

Ale takie rzeczy tylko w... Skandynawii, prawda?

A ja tam lubię pogawędzić z miłą obsługą, spoufalić się w opowieściach i uśmiechach z innymi wędrowcami , to chyba najsympatyczniejsze w bytności w schronisku poza oczywistymi sprawami, o których pisał wyżej Szymon.
Bardzo miło wspominam "obsługę" na Turbaczu, na koniec czułam się tak, jakbym żegnała członków rodziny; nasze dzieci miały swój własny ranking ulubionych pań za barem w jadalni, które je z imienia rozpoznawały a o serdeczności obsługi niech świadczy jeszcze następujący fakt: nasz 4-letni syn przez przypadek pozostawił w schronisku pluszaczka-przytulaczka, odkryliśmy to po powrocie do domu, rozpacz była wielka, jeden telefon do schroniska i byli tacy kochani, że za kilka dni przyszedł pocztą królik w ekspresowej paczce. Od tamtej pory nazywa sie Turbaczek - Przytulaczek a nasz syn uwielbia schronisko na Turbaczu.
Ekipa na Rysiance też przesympatyczna. jeśli kiedyś trafia na to forum, to serdecznie ich pozdrawiam

To dobrze, że nasze oczekiwania tak się różnią - przynajmniej się nigdy w żadnym schronisku nie spotkamy

Ja będę w najbliższym czasie z całą rodziną testował schronisko Pod Śnieżnikiem. Z tego co pamiętam z dawnych czasów idealnie odpowiada spisanym przeze mnie powyżej punktom. No może ta siermiężność jest odrobinę za siermiężna... . Za to nocleg w nim daje szansę podziwiania zachodu lub wschodu słońca z samego szczytu Śnieżnika, w dodatku z dziećmi, bo odległość znikoma.

Dla takich wschodów i zachodów warto się wybrać w takie miejsce... a nie z powodu miłych pań ze stołówki

No, chyba że ... w Skandynawii